«Εγκμοντ»: είναι θεατρικό έργο του Γκαίτε για το οποίο συνέθεσε μουσική ο Μπετόβεν!
O Εγκμοντ είναι ένας υπαρκτός ολλανδός ήρωας ο οποίος πολεμά τους ισπανούς κατακτητές και αρνείται να το σκάσει οδηγούμενος στον θάνατο. Γίνεται μάρτυρας και η θυσία του γίνεται αφορμή για ξεσήκωμα του ολλανδικού λαού για δικαιοσύνη και εθνική απελευθέρωση.
Στην ιστορία πολλών χωρών και στη δική μας υπάρχουν αυτοί οι ήρωες που η θυσία τους έχει αποτέλεσμα και αντίκρισμα.
Θα έχει αντίστοιχο αποτέλεσμα η δολοφονία του Ναβάλνι; Ο ρώσος ακτιβιστής με τα πολλά πρόσωπα με την πολυκύμαντη διαδρομή με τις συνεχείς συγκρούσεις με τεράστιο προσωπικό κόστος ήταν ένας πολύ γενναίος άνθρωπος. Ήταν δική του η επιλογή να επιστρέψει στη Ρωσία γνωρίζοντας καλά ότι είχε να αντιμετωπίσει κινδύνους απειλές και καμία ευκαιρία;
Θα φέρει ο θάνατος του μια αναστάτωση στην κοινωνία και μία απειλή στον Πούτιν που θα μπορούσε να αλλάξει κάτι στο καθεστώς;
Ισχύει κάτι που συνέβη πολλές φορές στην Ιστορία; ότι δηλαδή η μάχη με τους νεκρούς δεν κερδίζεται ποτέ ολοκληρωτικά; Φοβάμαι πως δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να είναι αισιόδοξος τώρα.
Ο Ναβάλνι έγινε γνωστός στη Δύση και σε διεθνές επίπεδο όταν στη διεκδίκηση για τη δημαρχία της Μόσχας το 2013 ψηφίστηκε από το 27 των Μοσχοβιτών σε εξαιρετικά δύσκολες και αδιαφανείς εκλογές
Η Δύση τότε αναγνώρισε μια προσωπικότητα η οποία είχε δυνατότητες να αμφισβητήσει το καθεστώς Πούτιν το οποίο όλο και περισσότερο τροφοδοτούνταν από υπερδοσολογία μίσους και επιθετικότητας για «τους άλλους» δίνοντας μια αίσθηση ότι η χώρα είναι περικυκλωμένη από εχθρούς.
Ενώ στην εξωτερική της πολιτική η Ρωσία υιοθετούσε γρήγορα και σταθερά ένα δόγμα επεκτατισμού κυρίως στις πρώην χώρες της Σοβιετικής Ένωσης, στο εσωτερικό με προπαγάνδα ακραίου εθνικισμού εκμεταλλευόταν αδυναμίες και πόθους ανθρώπων.
Σε μια Ρωσία που μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης επικράτησε ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας και αποτυχίας ήταν θέμα χρόνου και ο Πούτιν ο κατάλληλος άνθρωπος να γεννήσει αισθήματα πληγωμένης υπερηφάνειας νοσταλγίας ισχύος και δημιουργίας μιας νέας μορφής νεοσοβιετικού κρατικού εθνικισμού.
Ο Πούτιν διέλυσε ή πήρε με το μέρος του τους ολιγάρχες κρατικοποίησε τις μεγάλες επιχειρήσεις με επικεφαλής ανθρώπους του ενώ έλεγξε σταδιακά όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Ακόμα και ο πόλεμος στην Ουκρανία από το 2014 και μετά παρουσιάστηκε ως ένα σόου στις τηλεοπτικές οθόνες που ανέβασαν σε συγκεκριμένες στιγμές την επιδοκιμασία για τον Πούτιν στο 90 του πληθυσμού.
Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και η εύκολη εξαφάνιση και δολοφονία ανθρώπων είναι καθημερινότητα.
Σε ένα τέτοιο καθεστώς ο νεκρός μάρτυρας και ήρωας Ναβάλνι πολύ δύσκολα μπορεί να ξεσηκώσει ικανό αριθμό πολιτών ενάντια στη διαφθορά και υπέρ της δημοκρατίας.
Ο ρωσικός λαός έχει δείξει θαυμαστό ηρωισμό στην ιστορία του (Ναπολέων, Χίτλερ), αλλά είναι ένας λαός που οι πολίτες του δεν γνώρισαν ποτέ ελευθερία και δημοκρατία.
Η αναβίωση των τσαρικών και σοβιετικών πρακτικών από τον Πούτιν οφείλεται στην έλλειψη ανοσίας κατά αυτών των πρακτικών και την απουσία θεσμών και σχεδίου για την ανοικοδόμηση του ρωσικού έθνους.
Ο Ναβάλνι με την παρουσία του τη φλογερή προσωπικότητά του και τη συνειδητή θυσία του δίνει μάλλον ένα έναυσμα στους εκτός Ρωσίας Ρώσους να επιχειρήσουν απ έξω προς τα μέσα τη δημιουργία ενός οράματος και ενός σχεδίου σε συνεργασία με αυτούς τους γενναίους εντός Ρωσίας που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για ένα τριαντάφυλλο στην εικόνα του Ναβάλνι.