Άρθρο της Άννας Διαμαντοπούλου στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Κατά την αρχαιοελληνική κοσμοθεωρία «ύβριν» διέπρατταν όσοι
υπερεκτιμούσαν την δύναμη τους, συμπεριφερόμενοι με βίαιο αλλά και αλαζονικό τρόπο απέναντι στους άλλους – απέναντι στους νόμους της πολιτείας – σήμερα Διεθνές Δίκαιο – απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο – σήμερα ηθικές αρχές και ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο Δίας τιμωρούσε τους υβριστές οδηγώντας τους πρώτα σε α-νοησία πράξη δηλαδή εξωφρενική και μετά ακολουθούσε η «τίσις» δηλαδή τιμωρία με την συντριβή τους.…
Η μεταφορά του διδάγματος της ελληνικής μυθολογίας στις πράξεις του
Πούτιν αλλά και στη συμπεριφορά του Ερντογάν καθιστά πιθανή μια καταστροφική πράξη πριν την ήττα.
Η χώρα μας δεν εφησυχάζει. Υπάρχει επαγρύπνηση , ευρύνονται ισχυρές συμμαχίες και οργανώνονται δυνάμεις αποτροπής.
Το διεθνές περιβάλλον όμως αλλάζει συνεχώς και είναι σημαντικό εμείς στη διπλωματική προσπάθεια να επιχειρούμε την επαναφορά του Διεθνούς Δικαίου και της αναγκαιότητας εφαρμογής του.
Θεωρώ ότι σ΄αυτή την φάση υπάρχουν οι εξής θετικές εξελίξεις που συνδράμουν στην ανάδειξη της ελληνικής ατζέντας. Το πρώτο στοιχείο είναι ότι οι πρόσφατες αποτρόπαιες πράξεις του Β. Πούτιν, στον συνεχή βομβαρδισμό χωριών , πόλεων και αμάχων προκάλεσαν την κατακραυγή από ανατολή και δύση από την Κίνα και την Ινδία μέχρι τις ΗΠΑ και τις χώρες της ΕΕ. Ο αναθεωρητισμός, η καταπάτηση δηλαδή Συνθηκών και Συνόρων που εκδηλώνονται κυρίως από Τουρκία και Ρωσία, αποδυναμώνεται. Η Ανατολή φοβάται ότι η συνέχιση του πολέμου θα αποδιαρθρώσει την παγκόσμια οικονομία και η Δύση επιπλέον φοβάται ότι οι αναθεωρητικές απαιτήσεις της Τουρκίας αποδυναμώνουν την νοτιανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Επίσης η συμφωνία μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου όπως και οι προηγούμενες Συμφωνίες του Αβραάμ στη Μέση Ανατολή δείχνουν ότι η αναθεωρητική στάση της Τουρκίας και στη Μέση Ανατολή δεν έχει συμμάχους.
Η συνάντηση της Πράγας, η πρώτη δηλαδή απόπειρα της λειτουργίας «της πολιτικής κοινότητας» του Ε. Μακρόν βελτίωσε τις σχέσεις της Δύσης με την ανατολική γειτονία της και αποκάλυψε και εκεί την πολιτική Ερντογάν, η οποία δεν βρήκε από πουθενά υποστήριξη.
Η αλλοπρόσαλλη πολιτική της Τουρκίας στο Ουκρανικό ζήτημα , το ιστορικό της εισβολής στην Κύπρο και η υπονόμευση των κυρώσεων της Δύσης, αποκαλύπτει όλο και περισσότερο μία χώρα αποσταθεροποιητή μιας ολόκληρης περιοχής. Πιθανότατα η εμμονική στάση εναντίον της Ελλάδας να χρησιμοποιείται ως διαπραγματευτικό χαρτί με την Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ. Είναι όμως η πρώτη φορά που η Δύση στηρίζει καθαρά και χωρίς αστερίσκους την Ελλάδα (με ανάδειξη της Αλεξανδρούπολης ως στρατηγικό σημείο του ΝΑΤΟ, αποδυνάμωση της βάσης του Ινσιλίκ, και σημαντικές αμυντικές συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία). Η Δύση αφήνει παράλληλα ίχνη πολιτικής για διαπραγμάτευση , όπως η πρόσφατη αναβολή για τα F16. Εμείς ως χώρα δεν πρέπει να αντιδρούμε με πανικό, γιατί είναι η στιγμή που αναδεικνύεται η Ελλάδα ως ένας αξιοσέβαστος και σταθερός παίκτης, ενώ είναι σαφές ότι δεν μας
συμφέρει η ολοκληρωτική απόσχιση της Τουρκίας από την Δύση.
Είναι προς το συμφέρον όλων η Τουρκία να διατηρήσει οργανικές σχέσεις με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ αρκεί βέβαια να μην υπάρχουν υποχωρήσεις ή γκρίζες θέσεις σε απαιτήσεις εκτός Διεθνούς Δικαίου. Σ΄αυτήν ίσως την πιο δύσκολη περίοδο μετά το ’74 είναι κοινοτοπία το να επαναλαμβάνουμε την ανάγκη της εθνικής ομοψυχίας.
Η στάση της Αντιπολίτευσης ως υποστηρικτήςτων «άλλων» και με την καθολική απαξίωση διπλωματικών αμυντικών κινήσεων της ελληνικής κυβέρνησης δεν βοηθά σίγουρα την χώρα, δεν βοηθά την ενότητα των Ελλήνων και σίγουρα αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές του εθνικού φρονήματος.
Διαβάζοντας την ιστορία κατανοούμε ότι παιχνίδια στα εθνικά θέματα οδηγούν ή σε καταστροφές ή σε «μπούμερανγκ» γι΄αυτόν που τα παίζει.
*Η Άννα Διαμαντοπούλου είναι Πρόεδρος του Δικτύου – Πρόεδρος της Επιτροπής της ΕΕ για το μέλλον του κοινωνικού κράτους – πρ. Επίτροπος ΕΕ – πρ. Υπουργός