Κύριε Σβομποντα, κυρία πρόεδρε του Δικτύου, κύριε δήμαρχε της Αθήνας, φίλες και φίλοι, σας ευχαριστώ για την πρόσκληση σε αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση, προκειμένου να αναλύσουμε ένα τόσο κρίσιμο θέμα. Καταρχάς θέλω να αρχίσω λέγοντας ότι στη χώρα μας η δημοκρατία δεν απειλείται. Διανύουμε τη μεγαλύτερη περίοδο συνεχούς και σταθερής δημοκρατίας, με θεσμούς, έστω και αν δεν λειτουργούν όπως θα θέλαμε, ενώ η συμμετοχή στην ΕΕ αποτελεί το καλύτερο εχέγγυο για τη διασφάλιση της ομαλότητας και έχει συμβάλει στην πρόοδο της Ελλάδας.
Το πρόβλημα της χώρας, ωστόσο, είναι δομικό και δεν σχετίζεται με την οικονομική κρίση. Διότι και άλλες χώρες έχουν κρίση και φτώχεια, αλλά δεν έχουν άνθιση του ναζιστικού φαινομένου, ούτε έχουν κόμμα σαν τους ΑΝΕΛ που έχουν κάνει την ανοησία και τον παραλογισμό επιστήμη.
Το πρόβλημα της χώρας είναι οι δομές του, οι παθογένειες δεκαετιών, το πολιτικό σύστημα και ο τρόπος που λειτούργησε.
Οι τερατογεννέσεις του σήμερα είναι αποτέλεσμα και της στάσης του Αντώνη Σαμαρά, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ:
– Ο πρώτος γαλούχησε το κομματικό του ακροατήριο αλλά και ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας με τα Ζάππεια 1,2,3, διχάζοντας την κοινωνία σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Από αυτή τη στάση γεννήθηκε το κόμμα του ασυνάρτητου Καμμένου, ενώ τροφοδοτήθηκε και η ΧΑ.
-Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ακραία ρητορική του και την πολωτική στάση του δίχασε ακόμα περισσότερο τους έλληνες καλλιεργώντας προσδοκίες, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να υλοποιήσει σχεδόν τίποτα από όσα υπόσχεται.
Συν τοις άλλοις ενισχύοντας το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων έριξε την καλύτερη σπορά στο μύλο της ΧΑ και κάθε αλλού αντιδραστικού φαινομένου.
Άραγε γιατί σήμερα δεν υπάρχουν αγανακτισμένοι; Που πήγε το αυθόρμητο αυτό “κίνημα”;
Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στις αντισυγκεντρώσεις, νομιμοποίησε με τη φρασεολογία του εντός και εκτός βουλής τις επιθέσεις και τις προγραφές πολιτικών. Όταν μιλάς για κατοχή, για χούντα ή όταν λες να καεί η βουλή, ε, ναι τότε τροφοδοτείς τη ΧΑ, τον Καμμένο ή ότι αντίστοιχο, όπως και τις ανάλογες συμπεριφορές.
Ταυτόχρονα η απαξίωση ήρθε και από το πελατειακό κράτος, τα ρουσφέτια, τη διαφθορά. Εδώ την πρωταρχική ευθύνη έχει το ΠΑΣΟΚ που εγκαθίδρυσε δια του ιδρυτή του το κομματικό κράτος. Σε πρώτη φάση η συμμετοχή στο ΠΑΣΟΚ σήμαινε και επαγγελματική αποκατάσταση στο δημόσιο και στις κομματικά ελεγχόμενες ΔΕΚΟ.
Αυτά κωδικοποιημένα είναι τα πρόβλημα της χώρας και σε κανένα βαθμό δεν οφείλονται στην οι οικονομική κρίση….
Αναρωτιέμαι επειδή πολλά λέγονται:
-είχαμε περισσότερη δημοκρατία όταν το δημόσιο χρήμα σπαταλιόταν σαν να ήταν του μπαμπά του καθενός;
– είχαμε περισσότερη δημοκρατία όταν οι ΔΕΚΟ ήταν άντρο του κόμματος και φέουδο των συνδικαλιστών;
-είχαμε περισσότερη δημοκρατία οι δήμοι ήταν τσιφλίκι του κάθε δημάρχου;
-είχαμε περισσότερη δημοκρατία όταν το δημόσιο ήταν υπερτροφικό, αναποτελεσματικό και σπάταλο;
Καλώς συνεπώς υπάρχει η επιτήρηση, ο έλεγχος και ελπίζω η αξιολόγηση.
Ωστόσο η κρίση ελλοχεύει άλλους κινδύνους. Για παράδειγμα:
-η δικαιοσύνη να λειτουργεί με όρους λαϊκής αγανάκτησης προκειμένου να ικανοποιήσει το δημόσιο αίσθημα.
-η ανέχεια και η φτώχεια να νομιμοποιεί λογικές δεν πληρώνω η δεν υπακούω στους νομούς η δεν σέβομαι το Σύνταγμα.
– ή-και εδώ να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως ΔΗΜΑΡ-λόγω της κρίσης και της ανάγκης για γρήγορες αποφάσεις, δεν είπαμε όχι στις εντελώς αντιδημοκρατικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Διότι κακά τα ψέματα ακόμα και στις περιόδους της οικονομικής ευμάρειας η Ελλάδα δεν προχώρησε σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις αυτονόητες στο δυτικό κόσμο. Ενδεικτικά αναφέρω την ισότητα των φύλων, το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, το διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, τνη ανέγερση τεμένους, την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών, τη διδασκαλία της πραγματικής ιστορίας, την εναλλακτική θητεία στο στρατό, τη μεταναστευτική πολιτική που θα αντιμετωπίζει τον μετανάστη ως ισότιμο πολίτη και όχι ως σκλάβο και πολλά άλλα.
Θυμηθείτε τη μάχη που δόθηκε για την κατάργησης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες ή, το χειρότερο, το πρόσφατο παράδειγμα με τη ΝΔ να ζητά από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ πιστοποιητικό θρησκευτικών φρονημάτων.
Εν κατακλείδι και συμπερασματικά, τα προβλήματα δημο
κρατίας της χώρας μας δεν έχουν να κάνουν με την οικονομική κρίση, αλλά με τις δομές και τη νοοτροπία δεκαετιών.
Μιλάμε, άλλωστε, για μια βαλκανικού τύπου δημοκρατία, με έντονο τον παρεμβατικό ρόλο του κλήρου, όπου χάρη στην επιμονή λίγων φωτισμένων προσώπων μπήκαμε στην ΕΟΚ.
Αλλά και με τις επιλογές της μεγαλύτερης μερίδας του πολιτικού προσωπικού. Να δώσω ένα παράδειγμα για να κλείσω: υπάρχει μεγαλύτερη απαξίωση της δημοκρατίας από τη συστηματική απουσία του κ. Σαμαρά από το κοινοβούλιο; Προφανώς και δεν φταίει η οικονομική κρίση για αυτό.
Νομίζω, όπως σωστά είπε η κυρία Διαμαντοπούλου, τα προβλήματα της χώρας θα ξεπεραστούν μόνο με ευρύτερες συναινέσεις και συμβιβασμούς. Τέλος, εύχομαι η παρουσία του κ. Σβόμποντα στην Αθήνα να συμβάλλει ώστε ο χώρος της κεντροαριστεράς να δώσει ενιαίος τη μάχη των ευρωεκλογών.