Ζέρβας Κωνσταντίνος
Ισως ο πιο ασφαλής και αντικειμενικός τρόπος να αντιληφθεί κανείς το τι συμβαίνει ή τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα μας είναι μέσα από τα μάτια ψύχραιμων ξένων αναλυτών. Στις ανταποκρίσεις έγκριτων εφημερίδων διαβάζει κανείς ότι το τριετές πρόγραμμα λιτότητας έχει «δηλητηριάσει την πολιτική ζωή της χώρας», «έχει διαρρήξει το δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας», «έχει κατασπαράξει τους ανθρώπινους πόρους» και «καταπνίξει τις επενδύσεις». Οι υπερατλαντικοί αναλυτές των «New York Times» και «Wall Street Journal» καταλήγουν στο συμπέρασμα της λανθασμένης συνταγής του ΔΝΤ, στην πρόβλεψη ότι «το συνεχώς διογκούμενο χρέος δε θα μπορεί να καλυφθεί», και ότι όλα όσα γίνονται αποτελούν μάταιο κόπο.
Θα περίμενε κανείς αυτά τα τελευταία 3 χρόνια και 3 μήνες, είτε αυτοβούλως είτε κατόπιν παραινέσεων, να έχουν γίνει οι διορθωτικές κινήσεις και διαρθρωτικές αλλαγές, ώστε να δρομολογηθεί το ξεπέρασμα της ύφεσης. Η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας εξαρτάται από 5 παράγοντες: το μισθολογικό κόστος, το κόστος παραγωγής, την απόδοση του εργαζομένου (δηλαδή την παραγωγικότητα της εργασίας του), τη συναλλαγματική ισοτιμία (όταν πρόκειται για εξαγωγές σε χώρες με διαφορετικό νόμισμα) και το γενικότερο φορολογικό και θεσμικό πλαίσιο. Αυτοί είναι οι τομείς στους οποίους οφείλουμε να κάνουμε αλλαγές για να έχουμε την πολυπόθητη ανάπτυξη. Στη χώρα μας όμως, αντίθετα, βιώνουμε σπασμωδικές κινήσεις που στηρίζονται στις έκτακτες εισφορές, στη μείωση των μισθών και σε ομαδικές απολύσεις.
Για παράδειγμα, ενώ θα περίμενε κανείς από το κράτος να έχει αξιοποιήσει ήδη τις δύο απογραφές των δημόσιων υπαλλήλων που έκανε τα προηγούμενα χρόνια, εξακολουθεί να καταφεύγει στις εύκολες λύσεις των οριζόντιων απολύσεων και ξαφνικών λουκέτων υπηρεσιών -που ήθελαν βελτίωση αλλά όχι κατάργηση. Αντί να έχει ήδη δημιουργήσει έναν υγιή μηχανισμό ελέγχου των φορολογικών υποχρεώσεων, επιλέγει να βάζει στο κυνήγι μετά την ακίνητη και την κινητή περιουσία, την ώρα που για πρώτη φορά το ίδιο το κράτος καθυστερεί ακόμη και την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων. Ποια είναι τελικά η βούληση αλλά και η ικανότητα των αρχών για μια δίκαιη συλλογή εσόδων;
Από την άλλη ο συνδικαλισμός των καταλήψεων και των πορειών μεσουρανεί, εκμεταλλευόμενος τη δύσκολη συγκυρία για τους πολίτες. Σκηνές βίας, προάσπιση προνομίων και κεκτημένων, από βολεμένους (που μάλλον ποτέ δεν εργάστηκαν) αντί για προτάσεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην εξεύρεση διεξόδου με λιγότερα θύματα στην κοινωνία. Στείρα αντίδραση που δεν μπορεί να εμπνεύσει ούτε καν όσους πλήττονται από τα μέτρα. Και στη μέση ο πολίτης επί της ουσίας ανυπεράσπιστος, με τα όριά του να δοκιμάζονται λόγω της βίαιης αλλαγής στο βιοτικό του επίπεδο. Η ομολογουμένως μακρά κοινωνική ανοχή απέναντι στη δύσκολη αυτή κατάσταση φαίνεται να εξαντλείται. Και αλίμονο τι θα συμβεί μετά!
Όταν λοιπόν η χώρα βιώνει αυτήν την κατάσταση, όπου η πραγματική ανάγκη για ριζικές αλλαγές συνυπάρχει και συγχέεται με τις αμφιλεγόμενες επιταγές της οικονομικής κρίσης, η συγκυρία αποκτά ιστορικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί μιλούν ανοιχτά για πόλεμο με οικονομικά χαρακτηριστικά: την ισοπέδωση ανθρώπων, θεσμών, δομών και κάθε ελπίδας για μια καλύτερη «επόμενη μέρα». Σε τούτη, λοιπόν, τη συγκυρία οφείλουν όλες οι πλευρές –κυβερνητική ηγεσία, πολιτικό προσωπικό, συνδικαλισμός- να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να επιδείξουν φαντασία και τόλμη, ικανότητα που θα γράψει ιστορία. Και οι παλιές κακές συνταγές ας πεταχτούν στα σκουπίδια.
πηγή: agelioforos.gr
