Λιβανός Γιάννος
Το ενδιαφέρον και οι προσπάθειες όλων μας, πολιτείας και κοινωνίας, θα πρέπει να εστιαστούν σε δύο βασικούς γενικούς πολιτικούς άξονες αναφορικά με το μέλλον της χώρας: α) στο πώς η Ελλάδα με ίδιες δυνάμεις θα ανασυγκροτηθεί και θα διαμορφώσει ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και β) στο ποια θα είναι η πολιτική που θα οδηγήσει την Ε.Ε. σαν σύνολο και όχι μεμονωμένα κράτη αυτής, στην ανάκαμψη με ένα βιώσιμο κοινωνικά τρόπο.
Αυτοί είναι και οι δύο βασικοί στόχοι που καλείται να υπηρετήσει το «ΔΙΚΤΥΟ» μέσα από τη διοργάνωση εκδηλώσεων σε εθνικό επίπεδο, την ανάληψη πρωτοβουλιών σε ευρωπαϊκό και τις παρεμβάσεις στα δημόσια δρώμενα της Ελλάδας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κείμενα, θέσεις και ενέργειες που σκοπό έχουν να προβληματίσουν τους πολίτες και να διεγείρουν το δημόσιο διάλογο σε θέματα που μέχρι σήμερα, καίτοι σημαντικά, δεν έτυχαν της σωστής προβολής.
Το πρώτο θέμα, αυτό της εθνικής προσπάθειας, αρχίζει σταδιακά να κερδίζει έδαφος και να αποκρυσταλλώνεται στη συνείδηση των πολιτών καθώς και στις δηλώσεις των πολιτικών. Πιο συγκεκριμένα κερδίζει έδαφος η άποψη ότι μόνο με σκληρή δουλειά και μεθοδική προσπάθεια έχουμε ελπίδες να υπερβούμε τις αντιξοότητες, ότι στη δύσκολη περίοδο που διανύει η Ελλάδα εμείς οι ίδιοι είμαστε εκείνοι που πρέπει να δώσουμε τις λύσεις και να θέσουμε τις πολιτικές προτεραιότητες σε όλους τους τομείς προκειμένου η χώρα να ανακάμψει. Ότι οι βαθιές τομές και οι μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, στη δημόσια διοίκηση, στη δικαιοσύνη, στην παιδεία κ.α. είναι απαραίτητες προκειμένου η Ελλάδα να καταστεί ανταγωνιστική προσελκύοντας επενδύσεις αλλά και λειτουργική προς όφελος των πολιτών της, ειδικά δε των νέων ανθρώπων. Εξίσου απαραίτητη, βέβαια, είναι και η άμεση τόνωση των κοινωνικών παροχών προς τους αδύναμους και τις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες του πληθυσμού όσο και η στήριξη της μεσαίας τάξης που καλείται να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος της κρίσης.
Ο δεύτερος στόχος προϋποθέτει πολιτική στροφή της Ε.Ε. Για να υπάρξει όμως, στροφή έναντι της ακολουθούμενης πολιτικής απαιτούνται συμμαχίες από τη μία μεταξύ εκείνων των κρατών μελών που βιώνουν πιο έντονα τις συνέπειες της κρίσης και από την άλλη εκείνων που συνειδητοποιούν πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη της επιστροφής της πολιτικής της Ε.Ε. σ’ένα πιο ανθρωποκεντρικό μοντέλο σε συνδυασμό με το σχεδιασμό μίας εναλλακτικής πρότασης σταδιακής εξόδου από την κρίση που δεν θα αφορά μόνο σε μέτρα λιτότητας ή εξυγίανσης αλλά παράλληλα θα εστιάζει στην ανάπτυξη και σε συγκεκριμένες θεσμικές παρεμβάσεις στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Μία συμμαχία, λοιπόν, μεταξύ των χωρών που συνειδητοποιούν ότι η λιτότητα είναι μεν αναπόφευκτη σε περιόδους κρίσης αλλά ότι σε αυτή τη δοσολογία είναι καταστροφική, ότι η ανάπτυξη και η καταπολέμηση της ανεργίας πρέπει να τεθούν σοβαρά και άμεσα στο ευρωπαϊκό τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ότι οι λαοί υποστηρίζουν την Ε.Ε. αλλά όχι τη σημερινή πολιτική της που τους οδηγεί σε αδιέξοδα.
Τα ανωτέρω αποτελούν ένα πολύ δύσκολο πολιτικό εγχείρημα καθώς η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η Ε.Ε. είναι από τη μία αυτή των χωρών που εμφανίζονται απρόθυμες να αντιτάξουν πολιτικές προτάσεις και να τις υπερασπιστούν σχηματίζοντας συμμαχίες και από την άλλη εκείνη των κοινωνιών που όσο οι λύσεις αργούν τόσο πιο γρήγορα στρέφονται προς τα άκρα και η μία εναντίον της άλλης. Επί παραδείγματι η Πορτογαλία δεν συμμαχεί με την Ελλάδα γιατί, πέραν των επιμέρους διαφορετικών συμφερόντων, η Πορτογαλία δεν είναι Ελλάδα, όπως διακήρυτταν οι Πορτογάλοι πολιτικοί, η Ισπανία με το ίδιο σκεπτικό θεωρούσε ότι δεν είναι Πορτογαλία, η Ιταλία ότι δεν είναι Ισπανία και ούτω καθεξής. Μήπως όμως, στα μάτια του μέσου Ευρωπαίου πολίτη αλλά και του πολιτικού η εικόνα για τα συγκεκριμένα κράτη είναι κοινή με μικρές αποκλίσεις; Μήπως οι μεν δεν ενώνονται στις διεκδικήσεις τους ενώ ορισμένες από τις χώρες του Βορρά έχουν διαμορφώσει έναν ενιαίο τρόπο αντιμετώπισής τους, προσαρμοσμένο στη δική τους λογική και στις δικές τους ανάγκες που δεν συνάδουν απαραίτητα με το κοινό ευρωπαϊκό καλό;
Η Ευρώπη όπως και κάθε πολυσυλλεκτικός οργανισμός διεθνούς εμβέλειας, έχει ωριμάσει και εξελιχθεί μέσα από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις, το δημιουργικό διάλογο και την αντιπαραβολή επιχειρημάτων και πολιτικών, από τη σύνθεση απόψεων και έχει οπισθοδρομήσει, έχει διχαστεί και έχει απονομιμοποιηθεί στα μάτια των πολιτών της από την επιβολή του δικαίου του ισχυρότερου, από την απουσία ουσιαστικού διαλόγου στη λήψη των αποφάσεων και στη διαμόρφωση των πολιτικών και από τον παραμερισμό της κοινωνικής και ανθρώπινης διάστασης των πολιτικών της.
Η νεανική ανεργία που πλήττει κατά κύριο λόγο τις χώρες του Νότου, την Ιρλανδία αλλά και τις χώρες της περιφέρειας της Ε.Ε. ίσως να αποτελεί μία καλή αφορμή προκειμένου οι συγκεκριμένες χώρες να διαμορφώσουν κοινές θέσεις αναζητώντας άμεσα λύσεις στο πλαίσιο της Ε.Ε. Το γράφημα που δημοσιεύει το Ευρ. Κοινοβούλιο
αποτυπώνει τις μεγάλες διαφορές μεταξύ των κρατών μελών αναφορικά με τα ποσοστά ανεργίας των νέων ηλικίας 15-24 ετών. Χώρες με ποσοστά ανεργίας κάτω του 10%, δύσκολα θα προβούν σε κάτι περισσότερο από την προφορική διατύπωση ανησυχίας για το θέμα, εκτός κι εάν πιεστούν. Το όφελος όμως από την ουσιαστική αντιμετώπιση ενός τόσο σοβαρού για το μέλλον της Ε.Ε. ζητήματος θα είναι κοινό για όλα τα κράτη, όπως κοινές θα είναι και οι συνέπειες σε περίπτωση που αυτό αντιμετωπιστεί με επικοινωνιακούς όρους.
Η θέση της χώρας μας βρίσκεται εντός της Ε.Ε., είναι μία θέση που κατακτήσαμε με αγώνες και από την οποία ωφεληθήκαμε τα μέγιστα σε ευμάρεια και εμπέδωση της δημοκρατίας.
Τώρα απαιτείται ισχυρή βούληση τόσο από τους πολιτικούς όσο και από την κοινωνία των πολιτών των κρατών μελών αλλά και από τα όργανα της Ε.Ε., ώστε να διαμορφωθούν εκείνες οι ισορροπίες στο εσωτερικό της, οι οποίες από τη μία θα την στρέψουν ιδεολογικά στις ιδρυτικές της αρχές, γεγονός που θα τονώσει την κλονισμένη κοινωνική συνοχή και από την άλλη θα την ωθήσουν στο να προχωρήσει τη σύνθετη διαδικασία ολοκλήρωσής της, γεγονός που στο ιδιαίτερα ανταγωνιστικό παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, θα θωρακίσει την οικονομία της κάνοντας το δύσκολο δρόμο που καλούμαστε να διανύσουμε πιο βατό και το μέλλον πιο ελπιδοφόρο.
