Το 5ο κύμα πανδημίας καλπάζει. Προβλέψεις γιατρών για 4.000 νεκρούς στην Ελλάδα μέχρι τα Χριστούγεννα και 10.000 κρούσματα την ημέρα, φαντάζουν ως ένας εφιάλτης που έρχεται.
Η ευθύνη της πολιτικής παίρνει νέες διαστάσεις. Δεν είναι ζήτημα δημοκρατίας, ανάπτυξης, κοινωνικής ειρήνης και ισότητας, είναι κάτι πάνω απ΄όλα αυτά:
Είναι θέμα ΖΩΗΣ ή ΘΑΝΑΤΟΥ.
Γιατί υπάρχει μεγάλη άρνηση για τον εμβολιασμό; Ποιες είναι οι τάσεις στην κοινωνία; Πως πρέπει να απευθυνθούμε στις διαφορετικές ομάδες; Πως αξιολογείται η στάση του πολιτικού συστήματος; Είναι ουσιαστικό να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα γιατί έτσι θα είναι αποτελεσματικότερη η αντιμετώπιση του προβλήματος:
1. Σύμφωνα με την Statista, οι επιδόσεις των χωρών στο πρόγραμμα PISA για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών συστημάτων είναι στις περισσότερεs χώρες αντιστρόφως ανάλογες με τον αριθμό των ανεμβολίαστων. Χαμηλή αξιολόγηση στο εκπαιδευτικό σύστημα, υψηλός αριθμός ανεμβολίαστων. Αντίστοιχα, στην έρευνα της «διαΝΕΟσις» παρουσιάζεται η ίδια αναλογία με το εκπαιδευτικό επίπεδο.
2. Σύμφωνα με την 9η φάση της έρευνας της KEKSTCNC, στις κοινωνίες παρατηρείται μια ουσιαστική στροφή από την περίοδο της «αλληλεγγύης» και «του όλοι μαζί» στη λογική ο καθένας για τον εαυτό του μέσα από τον διχασμό “εμβολιασμένοι”-“ανεμβολίαστοι”.
3. Σύμφωνα με την έρευνα της διαΝΕΟσις το 41% των ανεμβολίαστων αρνείται τον εμβολιασμό σε κάθε περίπτωση. Άρα υπάρχει ένα 59% που θα μπορούσε να πεισθεί ή να υποχρεωθεί.
4. Η κυβερνητική πολιτική δηλαδή η δυνατότητα στον σωστό χρόνο να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα, να εφαρμοσθούν και να ελεγχθούν παρουσίασε σημαντικές αδυναμίες μετά το καλοκαίρι του 2020 . Η διαβεβαίωση ότι όλα πάνε καλά, ότι δεν θα γίνει lockdown, ότι δεν θα υπάρξει υποχρεωτικότητα, δημιουργεί εφησυχασμό και χαλαρότητα.
5. Η αξιωματική αντιπολίτευση μετά την πρώτη φάση της πανδημίας όπου επέδειξε ωριμότητα και σοβαρότητα, στη συνέχεια ανέδειξε τον εμβολιασμό σε ζήτημα κορυφαίας πολιτικής αντιπαράθεσης συγχέοντας τα μηνύματα και αποφεύγοντας ρεαλιστικές προτάσεις επί των οποίων θα μπορούσε να υπάρξει συναίνεση. Η ελάσσονα αντιπολίτευση το ΚΙΝΑΛ, ήταν το μόνο κόμμα που μίλησε καθαρά για την ανάγκη υποχρεωτικότητας.
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, απαιτείται στροφή πολιτικής. Χρειαζόμαστε συναίνεση, αλλά σε κάθε περίπτωση απαιτούνται νέες πολιτικές που να αφορούν τόσο στην πειθώ όσο και στην υποχρεωτικότητα.
Οι καμπάνιες ενημέρωσης οφείλουν να απευθύνονται σε συγκεκριμένα κοινά. Οι προσωπικοί γιατροί θα πρέπει να ενταχθούν με συγκεκριμένο σχέδιο και αμοιβή στην πόρτα – πόρτα ενημέρωση. Γυναικολόγοι, παιδίατροι θα πρέπει να απαντούν καθημερινά και επαναλαμβανόμενα στα ερωτήματα των πολιτών και καλλιτέχνες και διανοούμενοι θα πρέπει να δώσουν το παρόν, όπως έκαναν και σε άλλες περιπτώσεις. Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το θέμα των ίσων δικαιωμάτων καρκινοπαθών και άλλων κατηγοριών με τους ασθενείς με covid19 για ίση πρόσβαση στην δημόσια περίθαλψη.
Εμείς οι πολίτες θα πρέπει να βάλουμε προσωπικό στόχο να πείσει ο καθένας έναν. Τέλος η υποχρεωτικότητα δεν μπορεί να είναι ταμπού. Όπως η κυβέρνηση εφάρμοσε πρώτη το lockdown, έτσι πρέπει να φέρει στο τραπέζι την υποχρεωτικότητα εμβολιασμού δημοσίων υπαλλήλων, ενστόλων και εργαζομένων στην εστίαση. Η Εκκλησία πρέπει και αυτή να εντείνει την παρέμβασή της.
Όλες οι κυβερνήσεις καλούνται να πειραματιστούν και να καινοτομήσουν. Δεν υπάρχει το αντικειμενικά σωστό μοντέλο πολιτικής.
Η σημερινή όμως κατάσταση της πανδημίας, αφορά πάνω από όλα το υπέρτατο αγαθό, που είναι η ζωή των ανθρώπων γι΄αυτό και απαιτείται η μεγίστη δυνατή τόλμη.
Η Άννα Διαμαντοπούλου είναι Πρόεδρος του Δικτύου για την Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη – πρ. Επίτροπος ΕΕ – πρ. Υπουργός