Γρυσπολάκης Ιωακείμ
Προσφάτως, ακούσαμε από τον Noam Tsomsky την παραίνεση για δημιουργία συνασπισμού των χωρών του Νότου ενάντια στις χώρες του Βορρά. Η προτροπή αυτή διατυπώθηκε προ μηνών και από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ.
Η μέχρι σήμερα πολιτική της σκληρής λιτότητας, που επεβλήθη από τον άξονα του Βερολίνου, έδωσε το δικαίωμα στις δυνάμεις της ανευθυνότητας να στοχεύουν στην απελπισία του λαού μας και να προτείνουν λύσεις που κάθε άλλο παρά προς την κατεύθυνση της ενοποίησης της Ευρώπης στοχεύουν. Ιδιαίτερα δε προτάσεις, που διατυπώνονται από την αντιπολίτευση για να τονώνουν το αίσθημα του ψευτοπαλληκαρισμού, θα πρέπει να μας προβληματίζουν για τις προθέσεις τους. Λύσεις, όπως η ανωτέρω ή η επιστροφή στη δραχμή ή ακόμη το σύνθημα «απαλλαγή από τα Μνημόνια, αλλά με δανεικά δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως για τη διατήρηση του μισθολογικού επιπέδου και της απασχόλησης από το Δημόσιο στα προ του 2010 επίπεδα», οδηγούν στη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού οι δύο τελευταίες προϋποθέτουν ή οδηγούν νομοτελειακά την Ελλάδα εκτός ΕΕ, ενώ η πρώτη οδηγεί σε μία διαμάχη εντός της ΕΕ με αβέβαια ή δυσοίωνα αποτελέσματα.
Θα πρέπει όμως και η Γερμανία, καθώς και οι σύμμαχοί της Ολλανδία, Αυστρία και Φινλανδία, να αντιληφθούν ότι η συνεχής μεταφορά των παραγωγικών μέσων από τη Δύση προς την Ανατολή καθώς και η εξάρτησή τους από ενεργειακούς πόρους εκτός ΕΕ τις φέρνει σε δεινή θέση. Ιδιαιτέρως δε σε μία δεκαετία, μετά από μία ενδεχόμενη διάλυση της ΕΕ, η Γερμανία θα είναι μία εξαρτώμενη από τρίτους μικρή χώρα μπροστά στους αναδυόμενους κολοσσούς. Αυτό που χρειαζόμαστε ως Ευρώπη, επομένως, είναι να στοχεύσουμε στην περαιτέρω ενοποίηση και ενιαιοποίηση της ΕΕ. Θα πρέπει, πρωτίστως, να ενοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα, που θα επιχορηγεί την επιχειρηματικότητα και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε καινοτόμο τεχνολογία, σε μεταποίηση και σε πρωτογενή παραγωγή με χαμηλό επιτόκιο για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Θα πρέπει να ενισχυθούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και να δοθεί αποφασιστικός εκτελεστικός ρόλος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και νομοθετικός ρόλος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στόχος στο εγγύτατο μέλλον θα πρέπει να είναι η καθιέρωση ενιαίας εξωτερικής, ενεργειακής και αμυντικής πολιτικής, αλλά και ο σχεδιασμός του ευρωπαϊκού εκπαιδευτικού συστήματος με έμφαση στην σύνδεση με την παραγωγή καινοτόμου τεχνολογίας, χωρίς να υποτιμηθούν οι ανθρωπιστικές επιστήμες, οι οποίες θεμελίωσαν το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη. Τέλος, θα πρέπει να ενισχυθεί άμεσα ο Κοινοτικός Προϋπολογισμός με στόχο την άσκηση πολιτικής σε όλους τους προαναφερθέντες τομείς. Σύμφωνα με την πρώην Επίτροπο της ΕΕ Α. Διαμαντοπούλου, οι ΗΠΑ διαθέτουν ετησίως το 24% του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού για την εξομοίωση των διαφορών μεταξύ των 51 Πολιτειών. Την ίδια στιγμή η ΕΕ διαθέτει μόλις το 1% του συνόλου των κρατικών προϋπολογισμών για τον ίδιο σκοπό.
Όμως, όλα αυτά θα πρέπει να συνοδευτούν άμεσα από την εφαρμογή ενιαίας πολιτικής, όσον αφορά στις οικονομικές σχέσεις ΕΕ και των χωρών της Άπω Ανατολής. Αναφέρομαι σε ένα κεφαλαιώδες πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και που δεν είναι άλλο από την προστασία των παραγωγικών της δυνάμεων και των εργαζομένων. Θα πρέπει να αντιμετωπίσει με λήψη άμεσων μέτρων τις αιτίες που οδήγησαν τις χώρες του Νότου στον υπερδανεισμό και -σε επικίνδυνα επίπεδα για τη συνοχή της κοινωνίας- στην ανεργία (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία). Όπως αναφέρει σε μία ενδιαφέρουσα ανάλυση η Μ. Τόλια (ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ 10, newsletter 13-5-2013), «το τεχνολογικό προφίλ των εξαγωγών της Ελλάδας και της Πορτογαλίας είναι το χαμηλότερο στην Ευρώπη, χαμηλότερο και από αυτό των κινέζικων. Οι δύο χώρες βούλιαξαν υπό το βάρος του ανταγωνισμού των φθηνών κινέζικων εισαγωγών και η λύση στο πρόβλημά τους θα μπορούσε να έρθει μόνο με μια τεχνολογική αναβάθμιση της παραγωγής τους που όμως χρειάζεται πολύ χρόνο». Άξια μνείας, επίσης, είναι η αναφορά στο ίδιο άρθρο –που κανένας Έλληνας πολιτικός δεν επισημαίνει- ότι η ΕΕ έχει ήδη επιβάλλει ή ετοιμάζεται να επιβάλλει δασμούς σε συγκεκριμένες κατηγορίες κινέζικων προϊόντων υψηλής τεχνολογίας, που ανταγωνίζονται τα αντίστοιχα προϊόντα του Βορρά. Αντίστοιχη, όμως, πρωτοβουλία για τις οικονομίες και τα προϊόντα των χωρών του Νότου απουσιάζει.
Όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν αντικείμενα προβληματισμού τόσο από τις Κυβερνήσεις των χωρών του Νότου όσο και από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Η κοινωνική συνοχή στις χώρες του Νότου απειλείται. Όμως, απειλείται σοβαρά και η συνοχή της ΕΕ, αφού βιώνουμε καθημερινά τη διάλυση του μεγαλύτερου πλεονεκτήματος που είχε μέχρι πρότινος η Ευρώπη: του κοινωνικού Κράτους. Η Ελλάδα πληρώνει όχι μόνον τις δικές της αβελτηρίες και την εκτεταμένη διαφθορά, αλλά και την έλλειψη του ευρωπαϊκού οράματος των ηγετών και των θεσμικών οργάνων της ΕΕ.
