Μόλις μετά το κλείσιμο της κάλπης για τις ευρωπαϊκές εκλογές τα συμπεράσματα δεν μπορεί παρά να είναι γενικά.
Η πρώτη λοιπόν εκτίμηση (στην οποία δεν δίνεται μεγάλη σημασία) είναι ότι στα δύο μεγάλα και επείγοντα ζητήματα της εποχής μας -στην κλιματική αλλαγή και το δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης, η πολιτική αποτύπωση είναι διαφορετική.
Τα πράσινα και οικολογικά κόμματα χάνουν την δύναμη τους, ενώ ένας μεγάλος αριθμός ακροδεξιών και λαϊκιστικών κομμάτων δημιουργούνται και συσπειρώνονται γύρω από το θέμα της ταυτότητας και την ακραία αντιμεταναστευτική ρητορική.
Στο νέο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο υπάρχει μεγαλύτερη πόλωση και κατακερματισμός. Σε πολλές χώρες η ακροδεξιά και υπερδεξιά αναδεικνύονται σε κυρίαρχες δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις είναι και μεταξύ τους κατακερματισμένες, αλλά μια πιθανή συμμαχία τους θα άλλαζε την κατεύθυνση πολλών ευρωπαϊκών πολιτικών με το βλέμμα σε προπολεμικές εποχές.
Η περίφημη ευρωπαϊκή συναίνεση, η δύσκολη δηλαδή συνεργασία μεταξύ εθνικών κυβερνήσεων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και πολιτικών ομάδων στο Ευρωκοινοβούλιο, διαφαίνεται πολύ πιο δύσκολη και με ανάγκη συμβιβασμών, κατά την άποψη μου, όχι προς όφελος των Λαών της Ευρώπης.
Οι πολιτικές που χρειάζονται ευρείες συναινέσεις αφορούν άμεσα όλες τις χώρες, και κάθε μία χωριστά, π.χ. η αμυντική θωράκιση της ΕΕ, η πράσινη συμφωνία και η επώδυνη υλοποίηση της, ο ψηφιακός και τεχνολογικός μετασχηματισμός μιας ηπείρου που έχει μείνει πίσω και το μεγάλο ζήτημα της σύγκλισης εισοδημάτων η οποία δεν προχωρά με ευθύνη όχι μόνο των εθνικών κυβερνήσεων αλλά και ευρωπαϊκών αποφάσεων (με πρωταγωνιστές τις μεγάλες χώρες).
Αποτέλεσμα της έλλειψης οράματος και συγκεκραμένων στόχων που αφορούν στους πολίτες είναι η τερατώδης ΑΠΟΧΗ, που χτυπά καμπανάκια για την διατήρηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Πριν λίγους μήνες βρέθηκα στη Λιβερία της Αφρικής μια από τις πιο φτωχές χώρες στον κόσμο. Την ημέρα των εκλογών ατέλειωτες ουρές ανθρώπων στον καυτό ήλιο περίμεναν υπομονετικά να ψηφίσουν. Γι αυτούς, η δημοκρατία είναι μια πρόσφατη κατάκτηση ποτισμένη με αίμα.
Στην ευρωπαϊκή ήπειρο και λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης θεωρούνται όλα δεδομένα: Η ειρήνη , η ασφάλεια, το κοινωνικό κράτος. η δημοκρατία
Τα κυρίαρχα επί δεκαετίες πολιτικά κόμματα δεν μπόρεσαν να αναδείξουν ούτε τα διακυβεύματα και τους κινδύνους που ελλοχεύουν για όλα τα παραπάνω, ούτε ένα όραμα για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα που να εκφράζει τις σημερινές νεότερες γενιές.
Σε μικρογραφία τα ίδια ισχύουν και στη Χώρα μας. Εδώ βέβαια η αποχή αποτελεί και άλλοθι στο «δεν έχω / δεν ξέρω τι να ψηφίσω». Η πολυδιάσπαση και η στασιμότητα στην αντιπολίτευση με την πολιτική (προφανώς) κυριαρχία ενός κόμματος ,στη διεκδίκηση της εξουσίας (σε 7 αναμετρήσεις σε 5 χρόνια) αδυνατίζει τη δημοκρατία, δίνει χώρο στην αυθαιρεσία και τη διαφθορά.
Τα κόμματα που έχουν ασκήσει εξουσία συγκεντρώνουν ποσοστά γύρω στο 50% με τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα να αποτυπώνουν τον πολιτικό και κοινωνικό κατακερματισμό.
Η εκ νέου συγκρότηση δύο κυρίαρχων πόλων αποτελεί πλέον εθνική επιταγή.